افطار در دروازه‌های آسمان

این جا اصفهان، بعد از نماز عشاء

افطار در دروازه‌های آسمان

اصفهان اماکن متبرکّه کم ندارد از مدفن پیامبران (ع) گرفته تا مقبره علما و روحانیان بزرگ و برجسته‌ای از جمله علّامه مجلسی و جهان‌گیرخان قشقائی تا مزار شهیدانی هم چون شهید حسین خزرازی و شهید احمد کاظمی و هم‌چنین آستان مقدس امام‌زادگانی که زینت‌بخش گوشه و کنار شهر شده‌اند و طبیعتا در ماه مبارک رمضان پذیرای جان‌های خسته و دل‌های شکسته می‌شوند. مهم‌ترین بقعه مبترکه شهر، بارگاه ملکوتی حضرت زینب بنت موسی بن جعفر (ع)، خواهر بزرگوار امام رضا ( ع)، است که در طول سال و روزهای عادی هم مملو از زائر است، شب‌های ماه مبارک رمضان که جای خود دارد.

این ها کافی نیست؟ در هر جای شهر که باشی، اگر سرت را کمی به چپ یا راست بچرخانی یا چند قدمی جلو یا عقب بروی حتما چشمت به یک مسجد می‌افتد، مساجدی که خیلی‌هایشان قدمت تاریخی دارند. موقع گفتن اذان که می شود، بسیاری از مردم اگر هنوز به خانه‌هایشان نرسیده باشند، هم برای این که نمازشان را اوّل وقت و به جماعت خوانده باشند و هم قبل از رفتن به خانه روزه‌یشان را باز کنند، خود را به اولین جائی می‌رسانند که نماز جماعت برپا می‌شود. مساجد و اماکن متبرکّه که پیش از ماه مبارک، غبارروبی شده‌اند، در این شب‌ها پذیرای جمعیت بسیار بیشتری هستند. نماز مغرب و عشاء در حالی خوانده می‌شود که هنوز کسی لب به آب یا غذا نزده.

مکبّر که سلام نماز عشاء را می‌خواند، همه دست به دعا برمی‌دارند و برای افطار کردن آماده می‌شوند. هر مسجد بنا به سلیقه هیئت امناء خود و البته بودجه‌شان، افطار یک چیز می‌دهد، شیر و خرما، نان و پنیر و سبزی، زولبیا و بامیه، حلیم بادمجان، آش شله قلمکار، یا هر چیز دیگری. چای و آب و نبات هم که پای ثابت همه افطاری‌ها هستند. برخلاف بسیاری از مراسم دیگر که موقع توزیع غذا، محشر کبرایی به راه می‌افتد، ماه رمضان‌ها همه با وجود تحمّل گرسنگی 16 هفده ساعته، با آرامش و بدون عجله در صف می‌ایستند و افطاری می گیرند. و باز برخلاف بسیاری از مراسم دیگر، ماه رمضان‌ها رفتگرها لازم نیست زحمت چندانی برای جمع کردن ظروف یک‌بار مصرف و دیگر زباله ها بکشند؛ روزه‌دارها خود مراعات این چیزها را می‌کنند و زباله‌هایشان را در اولین سطل‌زباله‌ای که می‌بینند ، احتمالا در حیاط خود مسجد، می‌اندازند.

حالا دیگر همه نماز خوانده و افطار کرده‌اند. جمعیّت کم کم از اماکن متبرکّه خارج می‌شوند. مغازه‌دارها سراغ کسب و کارشان می‌روند و بقیه هم به خانه خود یا احتمالا خانه دوستان و آشنایان‌شان.